Anneliğin Duygu Dünyama Etkisi

Merhabalar,

Daha önce bir yazımda döndüğümü ama dönenin ben olmadığıma dair bir yazı yazmıştım. Kızımı doğurduktan sonra dünyam fazlası ile değişti, bazen ben bile hassasiyetime şaşırıyorum ama seviniyorum da. 

Oldum olası zaten çizgi filmlere ağlayan bir tiptim. Sonunda çok güzel bağlıyor Disney. Kimi zaman kardeşliğe, kimi zaman aşka, kimi zaman dostluğa ağlıyorum ama mutlaka ağlıyorum :) O konuda değişen bir şey olmadı. 

Kendimde fark ettiğim değişiklik insanlara karşı olan duyarlılığımın artması. Gözümün daha önceden görmediği olayları görüyorum, beni etkileyen şeylerin artık hüngür hüngür ağlatması, insanların çaresizliğini artık kalbimin derinlerinde hissediyor olmam. Haber izlemiyorum kaç yıldır bu sebeple! Sanırım bu duygular bebeğimle beraber bende daha şiddetli uyanmaya başladı. Bir bebeğin çaresizliğini görüyorum sanırım bazı kişilerde. Belki de bebeklerin yanlızlığını görüyorum gözlerinde. Belki de bir bebeğin ihtiyacı olan bakıma ihtiyaçları olduğunu görüyorum kişilerde. Anne babaların çaresizliği, engellilerin takılıp durduğu ve önlerine ısrarla konan engeller, körlerin içinde yaşadığı karanlık diye uzattıkça uzatabilirim. Aslında bütün bu ve benzer şeylere derinden üzüldüğüm konulara hayvanları da ekliyorum.

Facebookta bir fotoğraf ile karşılaştım (linke tıklayıp paylaşın lütfen) ve alt yazısı beni hüngür hüngür ağlatmaya yetti :( Kör bir amca 40 dakika boyunca (evet 40 dakika!) alt geçiti sormuş herkese ama bir insan evladı tutup kolundan geçide kadar götürmemiş. Eminönü Yeni Cami civarlarında yardımseverlerin ona verdiği gazeteleri satarak geçinmeye çalışıyormuş. Eşi 30 yıldır hasta imiş, oğlu da felçli yatıyormuş. Kısacası evde çalışabilecek tek kişi o. Geçimini sokakta kör şekilde gazete satarak geçirmeye çalışıyor, bunu anlayabiliyor musunuz? Düşünmesi bile beni tekrar ağlatmaya yetiyor. Yağmur, kar, soğuk demeden (hasta olmaması çok önemli (!) ki ailenin geçimini sağlayabilsin) satışlarını yapmaya çalışıyor olmalı. Ben gidip kendim görmedim ama linki tıklarsanız kendisinin resmini görebilirsiniz. 

Aslında bu yazı ile amacım illaki bu amcaya yardım elini uzatın değil (uzatırsanız tabi ki sevinirim) ama etrafınızı inceleyin. Muhtaç sahibi insanları görmeye çalışın. Bu illa maddi olmak zorunda değil. Eski kıyafetlerinizi verin, fazla yemeğinizi paylaşın, ufak bir gofret alın dilenen çocuklara, komşunun çocuğunun dersinde yardımcı olun gibi çok çok çeşitlendirilebilinir bu yardımlar. 

İnsanlar bizi kandırmaya çalışsalar da, üzseler de siz masumiyetinizden vazgeçmeyin. Siz usanmadan yardım elini uzatın. Unutmayın biz de bir gün o yardım ettiğiniz kişinin yerinde olabiliriz.

Hayatı yaşanlır kılan şey sevginin paylaşımıdır.

Sevgiyle kalın!